«Η ζωή είναι το ερώτημα του θανάτου»
«Η ζωή είναι το ερώτημα του θανάτου»Αγνώστου
(σ.σ.: από καιρό πεθαμένου)
Η Ελλάδα ποιανών το ερώτημα είναι;
Μην είν’ των γιάπηδων, μην είν’ των λαμογίων; Μην είναι των κομιστών και των λοιπών (α)λογίων;
Θαρρείτε, διερωτώμενοι!
Η Ελλάς ουδέποτε υπήρξε ερώτημα.
Η Ελλάς ήταν πάντα μια απάντηση.
Διά τούτο και θα μείνει εσαεί αθάνατη!
Φέρ’ ειπείν, εις το κλασικόν ωχαδερφικόν ερώτημα «ποιος τη γαμάει την Ελλάδα;» -το οποίον, ειρήσθω εν παρόδω, διατυπώνεται ανά τους καφενέδες, τα σαλόνια και τις γιάφκες της επικράτειας τόσες φορές καθημερινώς, όσες αναλόγως βγαίνει ο Χότζας στο τζαμί καθ’ εκάστην- οι
απαντήσεις
σωρηδόν και βροχηδόν
υπερβαίνουν τη πυκνότητι και στο σθένος τα βέλη των Περσών άτινα προσέφεραν σκιάν στους κοπιώντες Σπαρτιάτες στη μάχη των Θερμοπυλών.
(Με αυτούς τους τελευταίους εξέλιπαν και οι απαντήσεις του τύπου «μολών λαβέ», πλην εξαιρέσεων,
εξ ου και «πλην Λακεδαιμονίων», που λέμε - αν και αυτό ειπώθηκε για άλλους λόγους από έναν κοντό Σκοπιανό, του οποίου τώρα μου διαφεύγει το όνομα, αλλά κι αυτό είναι πάλι μία άλλη ιστορία,
με την οποίαν ασχολείται η Ντόρα) - « γάμησέ τα!».
Εν πρώτοις, μην επαναλαμβάνετε συνεχώς αυτό το ρήμα.
Κατά δεύτερον
η κάθε απάντηση εκ των μυρίων και μυρίων όσων απαντούν σε αυτό το επίμαχο ερώτημα έχει να κάνει με τη γλώσσα (τη γλώσσα μου έδωκαν ελληνική ή άλλο δεν έχω στο νου, πάρεξ ελευθερία και γλώσσα), με το
αν δηλαδής το πανταχού παρόν και τα πάντα πληρούν ρήμα «γαμείν» (ου μην και «γαμεύεσθαι») απαντά στην ασυναίρετη εκδοχή «γαμάει», στη συνηρημένη «γαμεί» ή εκφέρεται δωριστί «γαμά».
Καθότι
η μεγαληγορία (άρα και η μεγαλοπρέπεια) του ερωτήματος έχει να κάνει με τις παρηχήσεις των μακρών φωνήεντων, την καλλιέπεια των ερωτώντων, την αποφυγή χασμωδιών, τη σύνθεση μιας κάποιας ρίμας και
την τήρηση εν τέλει έστω κάποιων αποήχων απ’ τον δεκαπεντασύλλαβο,
που συνεπαίρνει (αλλά και εκφράζει) τους Έλληνες στις πιο ποιητικές τους στιγμές.
¶λλο πράγμα, φέρ’ ειπείν, είναι να σου λέει ένας μπάτσος ότι σου «γαμάει τη μάνα», κι άλλο να σου λέει μια ευγενέστατη υπάλληλος Τραπέζης (συνήθως στις 9.30 το πρωί) ότι «τρέχει απλήρωτη η τρίτη δόση του στεγαστικού»...
Απ’ τον μπάτσο τη γλυτώνεις. Απ’ την Τράπεζα όχι! Σε πιάνει ο μπάτσος για πάρτη της. Συνεπώς:
«Γαμώ τα υπουργεία μου»! Ούτε αυτό είναι δικό σας θέμα, αυτό είναι μία αποκλειστική αρμοδιότης του κ. Πρωθυπουργού.
Εσείς απλώς του δίνετε την ψήφο σας, κι αυτός απαντάει στο περί ου ο λόγος ερώτημα που διατρέχει αυτό το κείμενο (το οποίον μπορεί να διατυπωθεί και ως εξής: «δεν μας γαμάς -σ.σ.: ιδού η δωρική φλέβα- εσύ και το ερώτημά σου;») με όλην του την καλή θέληση πρωί-μεσημέρι-βράδυ, παρά τις απεγνωσμένες διακηρύξεις (αλλά και διαβεβαιώσεις) της αντιπολίτευσης ότι η ίδια θα τα κατάφερνε πολύ καλύτερα.
Έτσι, λοιπόν, αφού απολαύσαμε όλοι (πλην Λακεδαιμονίων) την «κεντρική ιδέα» αυτού του πονήματος, ας περάσουμε τώρα και στο «διά ταύτα», όπως μας μάθαιναν οι καλοί μας καθηγητές των Ελληνικών στα σχολεία μας όταν
ακόμα ήταν ανύποπτοι οι δυστυχείς για την ασυνέχεια της γλώσσας και την ασυνέχεια του έθνους, αλλά κάπως υποψιασμένοι για τη συνέχεια της μαλακίας.
***
Κι εδώ ερχόμεθα στο ζητούμενο (κοινώς, στο ψητό) αυτής της διατριβής. Αν το (ρητορικό) ερώτημα περί την Ελλάδα («ποιος τη γαμάει;») έχει τεθεί ένα δισεκατομμύριο φορές στη νιοστή, η απάντηση «οι μαλάκες» έχει δοθεί ένα δισεκατομμύριο φορές στη νιοστή συν ένα.
Διότι, αν υπάρχει μία λέξη στη γλώσσα μας που να ξεπερνά τη χρήση του ρήματος «γαμείν» και «γαμεύεσθαι», είναι το επίθετο «μαλάκας».
Μάλιστα, στην κλητική του («ρε μαλάκα») ίσως το λήμμα αυτό να ξεπερνά εις αριθμόν και τα άπειρα άστρα του ουρανού, πράγμα
που ενδεχομένως να υπαινίσσεται ότι όντως ο Πανάγαθος τα πάντα εν σοφία εποίησεν, κι ανάμεσά τους κυρίως τους μαλάκες.
Απόδειξη τούτου είναι ότι οι μαλάκες (πιο ανίκητοι και από τους βλάκες) έχουν αναγάγει το επίθετο σε ουσιαστικό όχι μόνο στις προσαγορεύσεις (και μεταξύ τους, και προς τους πάντες σύμπαντες), αλλά κι επί της ουσίας, του αναπάντητου δηλαδή για κάθε άλλον ερωτήματος της ύπαρξης.
Αν λοιπόν «η ζωή είναι το ερώτημα του θανάτου», για τον μαλάκα η απάντηση είναι «στ’ αρχίδια μας».
¶λλα εδώ φθάνουμε στον τρίτο πυλώνα της προσφοράς του νεοελληνικού πολιτισμού στην ανθρωπότητα, τον οποίον η αφεντιά μου δεν αντέχει να σας αναπτύξει...
Τα σέβη μας...